Πόσο απέχει ένας γκρεμός; Πόσο απέχει ο καθένας από τον δικό του γκρεμό;
Θέλω να μετρήσω τα βήματα. Να κάνω όλες τις πράξεις.
Θα απομείνει ένα κρατούμενο. Όπως πάντα.
Δεν μπορείς να πας πολύ μακριά, αν δεν κάνεις και βήματα προς τα πίσω.
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως όσα με απομακρύνουν από τα όσα κάνω
είναι αυτά που είμαι.
Σιχαίνομαι την πεθυμιά μα όλο μου στήνει καρτέρι.
Σιχαίνομαι τον αποχωρισμό αλλά μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Αν όσα μπορείς να ασπασθείς ότι πιστεύεις ήταν αλήθεια
θα συνέχιζες να τα πιστεύεις; Ή μήπως η αμφιβολία είναι αυτή που σε παρακινεί
Στο σχολείο ξέχασαν να μας διδάξουν ακόμα κάτι...
Το ρήμα δίνω είναι εξαίρεση.
Δεν έχει ούτε ενεργητική ούτε παθητική φωνή. Είναι μεικτό.
Επίσης το ρήμα δίνω δεν κλίνεται.
Ό,τι κάνεις το παθαίνεις όταν δίνεις. Κι αν ό,τι δίνεις το παθαίνεις
τότε το παθαίνουν κι άλλοι...
Κουρασμένα μελαγχολικά μάτια. Θέλουν όσα τους συνέβησαν να τα κατανοήσουν κι άλλοι.
Ποτέ.
Ο χρόνος μετρά πάντα ανάποδα για όσους περιμένουν.
Κι αν η ελπίδα κάποτε τελειώνει, βρίσκεται κι άλλη. Και άλλη. Και άλλη.
Δώσε μου τη σιωπή σου για μια νύχτα. Να την πλέξω με τα δικά μου σχήματα.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μου πει μια σιωπή.
Θα μου πει μόνο όσα οι άλλοι άνθρωποι αγνόησαν.
Κι αυτά τα χω ακούσει. Εκατοντάδες φορές.
Τα ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά.
Η πεθυμιά στήνει καρτέρι.
Κι εγώ υπακούω.

ανεπαρκής στην ανεπάρκεια

“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine as children do. It’s not just in some of us; it is in everyone. And as we let our own lights shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

Marianne Williamson

antilabel wall

-Ποιος είναι αυτός;

-Ένας άνθρωπος φυσικά.

-Ναι, μα τι κάνει;

-Ζει και είναι άνθρωπος.

-Ναι, καλά, μα θα πρέπει να εργάζεται. Κάτι θα πρέπει να κάνει.

-Γιατί;

-Επειδή φανερά δεν ανήκει στις αργόσχολες τάξεις.

-Δεν ξέρω. 'Εχει πολύ ελεύθερο χρόνο. Και φτιάχνει πολύ όμορφες καρέκλες.

-Ε, νάτο λοιπόν. Είναι επιπλοποιός.

-Όχι, όχι!

-Ε, θα ναι κανένας μαραγκός τότε.

-Καθόλου.

-Μα εσύ μου πες ότι...

-Τι σου είπα;

-Ότι φτιάχνει καρέκλες και είναι μαραγκός. Ωραία, τότε μήπως είναι ερασιτέχνης;

-Ίσως! Αλλά θα λεγες πως η τσίχλα το πουλί είναι επαγγελματίας, φλαουτίστας ή ερασιτέχνης;

-Θα λεγα πως είναι μονάχα πουλί.

-Κι εγώ είπα πως είναι μόνο άνθρωπος.

-Εντάξει! Πάντα σ' άρεζε νασαι αινιγματικός.

ΝΤ.Λόρενς-Ποιος είναι;

Δεν φτιάχνω εγώ τους κανόνες,απλώς τους εφαρμόζω

"Αυτοί που είναι αρκετά τεμπέληδες και νιώθουν άνετα με το να μη σκέφτονται για λογαριασμό τους και να μην κρίνουν τον εαυτό τους, υπακούνε στους νόμους. Οι άλλοι φέρνουν τη λογική των δικών τους νόμων μέσα τους και απαγορεύουν στον εαυτό τους πράγματα που ο κάθε εντιμος άνθρωπος κάνει κάθε μέρα, ενώ τους επιτρέπονται πράγματα που οι άλλοι άνρθωποι τα απορρίπτουν. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να στέκεται στα δικά του πόδια."

Χέρμαν Έσσε - Ντέμιαν

Ζήτημα φωτός

"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.

Γ.Σεφέρης ~ Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα

Να χαρείς τα μάτια σου

Μια καλή μεταφορά για τις επιδράσεις των περιοριστικών πεποιηθήσεων είναι ο τρόπος λειτουργίας των ματιών του βατράχου. Ο βάτραχος βλέπει τα περισσότερα πράγματα στο άμεσο περιβάλλον του, ερμηνεύει όμως μόνο τα πράγματα που κινούνται και έχουν ένα ιδιαίτερο σχήμα και σύνθεση ως τροφή. Πρόκειται για πολύ αποτελεσματικό τρόπο, αν έχει σχέση με τροφή όπως οι μύγες. Παρόλα αυτά, επειδή μόνον ένα μαύρο αντικείμενο που κινείται αναγνωρίζεται ως τροφή, ο βάτραχος θα πεθάνει της πείνας μέσα σ' ένα κουτί με νεκρές μύγες.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΝΕΥΡΟΓΛΩΣΣΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ-

JOSEPH O'  CANNOR & JOHN SEYMOUR

κινδυνεύει η ζωή

Μια πυκνοκατοικημένη γυναίκα ζούσε ολομόναχη στο ψηλό άδειο σπίτι. Όλες οι ταπεινώσεις των ανθρώπων, όλες τους οι διαμαρτυρίες, κρυφές και φανερές, εισβάλλανε μέσα της ανάκατες και αταξινόμητες. Αδικημένοι, φονιάδες, επαναστάτες, φτηνές πουτάνες, τρομοκράτες, γέροι, έρημοι, εγκαταλειμμένοι, προδομένοι ιδεολόγοι, όλοι ζούσανε μέσα της φυλακισμένοι, μαζί οι φτυσιές, οι κατάρες τους, σπαρακτικές επικλήσεις, μάταιες ταπεινώσεις, άγρια βογκητά, βουβά αφανέρωτα δάκρυα, όλα στριμώχνονταν μέσα της ανερώτηχτα. Χωρίς άμυνα η ίδια, πιο έρημη κι από την έρημο, θύμιζε όσο γερνούσε κορμό δέντρου.
Όχι όποιου δέντρου. Μα εκείνου που προσδιορίζει την πλατεία κάθε χωριού. Στον κορμό του γράφεται η ιστορία.

ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ, απόσπασμα από το "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ:ΠΟΡΝΗ"