Νιώθω. Οι μύες της πλάτης συσφίγγουν τη σπονδυλική στήλη. απεγνωσμένα. Ασφυκτικά.
Η ελαστικότητα καταργείται. Υποτάσσεται.
Η καρδιά συσπάται. Τα μάτια στενεύουν για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν.
Το στόμα έχει μετατραπεί σε μια λεπτή γραμμή-μοιάζει να σημαδεύει έναν τόπο που κάποτε δάγκωσες γλυκά.
Θυμάσαι; εγώ αδυνατώ να μην...
γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ταιριάξει το μέσα με το έξω;
μέχρι κι ο ουρανός άλλαξε διακόσμηση και ξεκρέμασε τον ήλιο.
Κάνει σινιάλο στο χειμώνα να μπει. Το πεδίο είν' ελεύθερο.
Εγώ;
είμαι πολύ πληγωμένη για να το κρύβω ακόμα
και πολύ ματαιόδοξη για να το αποκαλύψω.
“Να ζεις τα ρωτήματα σου και μόνο” θα μου λεγες αν μ' άκουγες. Το ξέρω.
Μα μαζεύτηκαν πολλά.
Κι άλλα τόσα πρόσωπα. Κι όμως όλα με την ίδια μορφή.
Γιατί να είναι τόσο σημαντικό πως ήταν ένας γονιός; Ή πως δεν ήταν;
Οι ξένοι με την καλή τους νεράιδα στον ώμο-την άγνοια,καμία καλοσύνη- μου φαντάζουν θεοί.
Μπροστα τους μεταμορφώνομαι σε υπαρκτό πρόσωπο.
Ποτέ δε θα δουν πόσο ψεύτρα είμαι. Ανακουφίζομαι.
Είναι τρομακτικό να νομίζεις πως οι γύρω σου σε παρατηρούν,
πως κρίνουν την κάθε κίνηση σου, πως προσέχουν τον τρόπο που πας πίσω τα μαλλιά σου,
το ανοιγοκλείσιμο των ματιών σου όταν κάποιος σε σκουντάει κατα λάθος.
Και είναι ακόμα πιο τρομακτικό να ανακαλύπτεις
οτι κανείς δε σε κοιτάει-κανείς δε νοιάζεται.
Είναι τρομακτικό να σ'εγκαταλείπουν. Να μένεις μόνος σου.
Και είναι ακόμα πιο τρομακτικό να εγκαταλείπεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Να μένεις άδειος...
Αλήθεια, ο έρωτας τελικά σε φέρνει πιο κοντά στη ζωή;
Ή στο θάνατο;
Κάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει να αφήσεις πίσω αυτούς που ξεπέρασες.
Και κάποτε έρχεται η ανάγκη στους φανατικά αληθινούς, να αποκαλυφτούν...
