Πόσο απέχει ένας γκρεμός; Πόσο απέχει ο καθένας από τον δικό του γκρεμό;
Θέλω να μετρήσω τα βήματα. Να κάνω όλες τις πράξεις.
Θα απομείνει ένα κρατούμενο. Όπως πάντα.
Δεν μπορείς να πας πολύ μακριά, αν δεν κάνεις και βήματα προς τα πίσω.
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως όσα με απομακρύνουν από τα όσα κάνω
είναι αυτά που είμαι.
Σιχαίνομαι την πεθυμιά μα όλο μου στήνει καρτέρι.
Σιχαίνομαι τον αποχωρισμό αλλά μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Αν όσα μπορείς να ασπασθείς ότι πιστεύεις ήταν αλήθεια
θα συνέχιζες να τα πιστεύεις; Ή μήπως η αμφιβολία είναι αυτή που σε παρακινεί
Στο σχολείο ξέχασαν να μας διδάξουν ακόμα κάτι...
Το ρήμα δίνω είναι εξαίρεση.
Δεν έχει ούτε ενεργητική ούτε παθητική φωνή. Είναι μεικτό.
Επίσης το ρήμα δίνω δεν κλίνεται.
Ό,τι κάνεις το παθαίνεις όταν δίνεις. Κι αν ό,τι δίνεις το παθαίνεις
τότε το παθαίνουν κι άλλοι...
Κουρασμένα μελαγχολικά μάτια. Θέλουν όσα τους συνέβησαν να τα κατανοήσουν κι άλλοι.
Ποτέ.
Ο χρόνος μετρά πάντα ανάποδα για όσους περιμένουν.
Κι αν η ελπίδα κάποτε τελειώνει, βρίσκεται κι άλλη. Και άλλη. Και άλλη.
Δώσε μου τη σιωπή σου για μια νύχτα. Να την πλέξω με τα δικά μου σχήματα.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μου πει μια σιωπή.
Θα μου πει μόνο όσα οι άλλοι άνθρωποι αγνόησαν.
Κι αυτά τα χω ακούσει. Εκατοντάδες φορές.
Τα ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά.
Η πεθυμιά στήνει καρτέρι.
Κι εγώ υπακούω.