μυρίζει καμένο-ακόμα

το δέρμα μου γεμάτο γκρεμούς
τα δάχτυλα μου ράγες-σπασμένες-να θυμίζουν πως κάποτε
εδώ τρέχανε όνειρα και ξεκινούσαν ιστορίες
το στόμα μου μετατράπηκε σε ναρκοπέδιο
δεν μπορεί να ανοίξει-φοβάται μη ξαφνικά φτύσει
καμιά από τις νάρκες που του χάρισες-γλυκά
κι έτσι το κορμί θα χάσει κάθε απόδειξη λεηλασίας του
οι αποδείξεις λεηλασίας της ψυχής-μου είπανε-δεν προσμετρώνται στα δικαστήρια
θα χάσω τη δίκη
βύθισα τα όνειρα μου στον πάτο μιας θάλασσας
-ούτε θυμάμαι τ'όνομα της πάνε χρόνια-
και τα δεσα με το κορμί μου
για να μην εξεγερθούνε καμιά μέρα
και βγούν στην επιφάνεια
τώρα όταν το αίμα μου εξατμίζεται αφήνει ένα στρώμα σκουριάς
και η εστίαση του φακού μοιάζει να χάνεται όταν περνάς εσύ από μπροστά
η επιγραφή δηλώνει "ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΗ"
και την έμπηξες βαθιά στα μάτια μου την ώρα που έφευγες
ευχαριστώ που προνόησες να πάρεις και τα χαμόγελα μου μαζί

με το δικό σου ρυθμό να ΣΦΥΡΆΣ και να ΧΟΡΕΎΕΙΣ

...Να βυθίζεσαι στον εαυτό σου και, ώρες ολόκληρες, να μην ανταμώνεις εκεί κανέναν-αυτός πρέπει να ναι ο ανώτερος του καθενός στόχος. Να σαι μοναχός-όπως ήσουν μοναχός στα παιδικά σου χρόνια, όταν οι μεγάλοι πηγαινόρχονταν, μπερδεμένοι σε πράματα, που σου φαίνονταν σοβαρά και σπουδαία μόνο και μόνο επειδή αυτοί ήταν τόσο πολύ απασχολημένοι μαζί τους κι επειδή εσύ δεν καταλάβαινες τίποτα απ' ό,τι έκαναν.


Κι έρχεται μια μέρα, που νιώθεις πως οι ασχολίες τους είναι κακομοίρικες, τα επαγγέλματα τους κοκαλωμένα και χωρίς πια δεσμούς με τη ζωή...Γιατί, τότε, να μην εξακολουθήσεις να τα βλέπεις όπως το παιδί, σαν κάτι ξένο, απ' τα βάθη του δικού σου του κόσμου, απ' την απεραντοσύνη της μοναξιάς σου, που είναι αυτή δουλειά και θέση και επάγγελμα; Γιατί θες να ανταλλάξεις το σοφό "δεν-καταλαβαίνω" του παιδιού, με τον αγώνα και την περιφροσύνη, μια και "δεν-καταλαβαίνω" θα πει "είμαι μονάχος", ενώ "αγωνίζομαι και περιφρονώ" θα πει "παίρνω μέρος σε κείνα ίσα ίσα τα πράματα που θέλω, μ' αυτόν τον τρόπο να τα κρατήσω μακριά μου";


ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ'ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ
RAINER MARIA RILKE




 *      http://www.youtube.com/watch?v=YREZSGrj6XY (Γητεμένο παιδί-Active Member)   *

Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας

"Στη μνήμη των αρχαίων μυγών, των κατεστραμμένων βατράχων, των καμμένων στη φωλιά τους σφιγγών, στη μνήμη εκείνων των πουλιών που τραγουδούσαν τις νύχτες στο βάθος της αϋπνίας-οι αισιόδοξοι των ωραίων ημερών ας ψοφήσουν, ας ψοφήσουν για τη χυδαιότητα τους, στη μνήμη του θροΐσματος των ψηλών δέντρων κάτω απ' τη βροχή, στη μνήμη των τσουκνίδων που γέρνουν τα άσπρα τους κεφάλια πάνω στους τάφους των φτωχών γάτων, κλεισμένων σε κουτιά από μπισκότα, στη μνήμη της Μαρίας που είχε το μπακάλικο, στη μνήμη της κάλπικης Ανν-Κλαρίς, στη μνήμη εκείνου του βρωμιάρη, του θείου Εντουάρ, στη μνήμη των συζυγικών σεντονιών που στεγνώνουν απλωμένα στον αέρα της εξοχής, στη μνήμη των αναποδογυρισμένων ποτηριών, των γεμάτων σταχτοδοχείων και της κομπρέσας που το πρωί βρισκόταν πεταμένη στο σβηστό τζάκι του σαλονιού, στη μνήμη των φεγγαριών του οικοτροφείου, στη μνήμη των νεροκολόκυθων και των νυχτερινών δραπετεύσεων στο βρεγμένο χώμα, στη μνήμη των ύπνων που τους διακόπτουν λυγμοί και προσευχές, στη μνήμη όλων αυτών που στη διάρκεια της μακρόχρονης, ατέλειωτης αναβολής δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο ψέμα και χλωμή επανάληψη, ως την αποκάλυψη αυτής της ύπαρξης, αυτής της γυναίκας, της απόλυτης, θερμής, όμορφης, συγκινητικής, ικανής να δώσει τα πάντα-με το κεφάλι ακουμπισμένο στην κοιλιά της Μπλανς, κρατώντας την πίπα του, κλαίγοντας και γελώντας, σήκωνε το ποτήρι του."

Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας" της Raphaele Billetdoux..για το χρονικό ενός έρωτα..έτσι όπως θα ήθελε να είναι..έτσι όπως θα ήθελε να μετατρέπει τις νύχτες σε μέρες..κι αυτές σε άπειρο..

Ποιον κοροιδεύω;

ο καθένας στο μικρόκοσμο του βυθισμένος δες.
κι αν κάπου κάπου κάποιος μοιάζει να εισβάλει σ' αυτόν, 
ψέματα είναι. κάτσε και θα δεις.


δεν θα το κάνει από κακό.
όχι όχι κάθε άλλο.θα νομίζει ότι μπορεί να αντέξει τόσο βάθος.
θα παινεύεται ότι είναι δυνατός.
αλλά αγάπη μου πόσες φορές θα στο πω;
για να γίνουν τα δύο ένα δε θέλει δύναμη.
θέλει αγάπη. κι αυτό προϋποθέτει αδυναμία και ευάλωτες παρουσίες.
που είναι;βλέπει καμιά τους εδώ;


όχι όχι δε θέλω να τρομάξω κανένα.τώρα να..φεύγω κι εγώ..
είναι απόφαση. όχι επιλογή αδιεξόδου.
δεν μπορείς να τους κάνεις να δουν. να τους φωνάξεις για να ακούσουν.


θέλω να μιλάω ψιθυριστά και να διαβάζουν τα μάτια μου.
όταν ντρέπομαι να κοιτάζω το πάτωμα και να με παίρνουν αγκαλιά.
όταν κλαίω να μη σκουπίζουν τα δάκρυα μου, αλλά να τα αφήνουν να κυλάνε.
γι' αυτό γεννήθηκαν-να ξαλαφρύνουν ένα παράπονο ήθελαν μη τα διακόπτεις.
να μη με λυπούνται που πονάω, να με φιλάνε γλυκά και να μου κλείνουν το μάτι
γιατί είμαι ακόμα άνθρωπος και μακάρι να καταφέρω να παραμείνω.


γιατί όταν μου λες ότι πιστεύεις σε μας τους δυο 
κι ύστερα φεύγεις και μ' αφήνεις με τον πόνο και των δυο αγκαλιά
και μου ζητάς να βρω μια λύση..μόνη..με προδίδεις.
γιατί κι εγώ πρέπει επιτέλους να μάθω πως όταν κόσμος σου γίνεται ο μικρόκοσμος ενός ανθρώπου
αποφασισμένου να ζήσει μόνος του σ' αυτόν
μάλλον η παρουσία σου τον ενοχλεί
και ό,τι κι αν δίνεις μοιάζει σαν δώρο ένα καθρέφτη σε σπίτι τυφλών.
τίποτα δεν είδες από μένα. τίποτα δεν ένιωσες από σένα.
λυπάμαι.

Διάλειμμα ψυχής

Από την Κυριακή προσπαθώ να πιαστώ από ένα οποιοδήποτε σημείο για να ιδώ. Το ξάφνισμα απο την ασυνήθιστη για μένα φύση, από καινούριες αισθήσεις, με απλώνει τυφλό. Ο ρυθμός πρέπει να ρθει αργότερα, αν έρθει η λιγοστή μου έκφραση, που προυποθέτει χρόνια εσωτερικής δουλειάς και οδύνης. Τώρα ξέρω πως έτσι είμαι. Περιμένω. Άλλοτε το συναίσθημα της αδυναμίας να εκφραστώ, σε μακριές και βαριές περιόδους της ζωής μου, με κλόνιζε και με απέλπιζε. Τώρα που ξέρω πως τίποτε δε γίνεται αν δε σημάνει η στιγμή της απόδοσης, μπορώ να αναγκάσω τον εαυτό μου να επιμείνει με άλλο τρόπο. Αλλά πόσα χρόνια χρειάστηκαν(αυτά που λέω χαμένα χρόνια) γι' αυτό το κέρδος;

                                                                       Γ.Σεφέρης

never pull that trigger

Μέχρι και οι σφαίρες χτυπούν πια κατά λάθος.
Μέχρι και κράτη διαλύονται πια επειδή κάποιος,κάπου και κάποτε δεν ήξερε.
Μέχρι και αγάπες εξατμίζονται επειδή ο ένας ή και οι δύο, μια νύχτα, νόμισαν.
Το ξέρω...τα μεγαλύτερα λάθη γίνονται από άγνοια.
Αυτό όμως κανέναν δε δικαιολογεί!

clean, almost.

it's not like i'm lost.i just need a little push and that's all.

but the universe doesn't seem quite willing to approve of my actions.

and then it's me who is standing like stone

and fighting against an urge which is unrecognised yet

but still so powerfull...

nostalgia replaced my eyes and my mouth is dehydrated by the truth.

*  http://www.youtube.com/watch?v=qOpwWVhkGoY (The Who-Gettin in tune)