Και ξαφνικά το δέρμα μετατράπηκε σε βράχια..σκληρά, άκαμπτα, απρόσιτα, επικίνδυνα... Για να χωρίζει 2 θάλασσες. Η μία είναι χωρίς όνομα. Πάντα τη θυμάμαι να περιμένει τη σειρά της. Σιωπηλή. Χωρίς παράπονα. Λέει μόνο όσα πρέπει. Κι από την άλλη εκείνη η θάλασσα...Η μαύρη απ'το κακό της, που απορείς μ τη φουρτούνα της. Κάνει τόσο θόρυβο στην ακτή της. Φοβάσαι μέχρι και να βουτήξεις τα πόδια σου. Συστήνεται με το όνομα “Οι άλλοι ” και πάντα μα πάντα έρχεται αργοπορημένη...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου