Σημείωμα τέλους.

Τέλος η νύχτα. Έξω έχει  μέρα.
Πάμε για ανδρ(ε)ιώτικες κουβέντες.Πλέον.

http://www.youtube.com/watch?v=EGohsMw78wc

untellable...;)

Το κύμα που πέρασε μόλις, σε κατάπιε.
Ο αέρας που σήκωσε δεν ήταν απλό βοριαδάκι,σε αναποδογύρισε.
Σου είχα πει να προσέχεις τα σημάδια του καιρού,
αυτός δεν αστειεύεται...
Όταν σ'έβλεπα στα όνειρα μου,
τα πάντα σου ήταν τυλιγμένα με σαντιγί.
Καπρίτσιο μου ό,τι αγαπώ να το κάνω να μοιάζει παραμύθι.
Καπρίτσιο μου στα παραμύθια να μη πιστεύω σε δράκους.
Ώσπου...
Ο άνεμος φάνηκε πιο δυνατός από το χάρτινο περίβλημα σου.
Τα τίναξε όλα από πάνω μου.
Μ' άφησε με ελάχιστα. Αυτά που κρίνει απαραίτητα.
Τώρα η σαντιγί σου έχει ένα άρωμα κανέλας
κι εγώ θα νιώθω για πάντα πως περπατάω στην άμμο του νησιού που σε γκρέμισε.

μυρίζει καμένο-μα ακόμα;

Ως πότε θα τρώω για πρωινό τη σκέψη μου
και θα σερβιρίζομαι με τον καφέ σου;
Ως πότε θα κοιμάμαι με ένα μολύβι κάτω απ' το μαξιλάρι
μήπως τάχα το βράδυ όταν κοιμάμαι, περάσει κάτι όμορφο
και έτσι άοπλη που θα με βρει,
θα με αφήσει το πρωί όταν ξυπνήσω να το έχω κιόλας ξεχάσει
(για να με τιμωρήσει)
μυρίζουν λέξεις οι στιγμές σου κι αλήθεια
γιατί ποτέ δεν είδα το άρωμα σου;
μήπως το έθαψες κι αυτό μαζί με τα χαμόγελα που μου πήρες όταν έφυγες;
και τώρα που το έργο τελείωσε και δεν πειράζει αν μάθω,
σε παρακαλώ πες μου που πηγαίνουν όσοι φεύγουν;
πες μου αλήθεια συγκεντρώνονται όλοι μαζί σ' ένα μεγάλο δωμάτιο;
συζητάνε εκεί;μήπως τα πίνουν;μήπως θέλουν να γυρίσουν πίσω;
θα τους ρωτήσεις όταν τους δεις;
γιατί στ' αλήθεια κοντεύω να στραμπουλήξω τα μάτια μου
βλέποντας και ξαναβλέποντας τα ίδια.
έχω μάθει απ'έξω όλους τους διαλόγους-κι αν ήταν και πρωτότυποι θα πήγαινε στα κομμάτια αλλά...
έχω ζυγιάσει κάθε σκηνικό, έχω επιμεληθεί της μουσικής.
και στο ορκίζομαι ακόμα ακούω τη τζάνις τζόπλιν
να εκλιπαρεί να της πάρουν ακόμα ένα κομμάτι.
ελπίζω τουλάχιστον εκείνη κάποιος να την άκουσε.

μυρίζει καμένο-ακόμα

το δέρμα μου γεμάτο γκρεμούς
τα δάχτυλα μου ράγες-σπασμένες-να θυμίζουν πως κάποτε
εδώ τρέχανε όνειρα και ξεκινούσαν ιστορίες
το στόμα μου μετατράπηκε σε ναρκοπέδιο
δεν μπορεί να ανοίξει-φοβάται μη ξαφνικά φτύσει
καμιά από τις νάρκες που του χάρισες-γλυκά
κι έτσι το κορμί θα χάσει κάθε απόδειξη λεηλασίας του
οι αποδείξεις λεηλασίας της ψυχής-μου είπανε-δεν προσμετρώνται στα δικαστήρια
θα χάσω τη δίκη
βύθισα τα όνειρα μου στον πάτο μιας θάλασσας
-ούτε θυμάμαι τ'όνομα της πάνε χρόνια-
και τα δεσα με το κορμί μου
για να μην εξεγερθούνε καμιά μέρα
και βγούν στην επιφάνεια
τώρα όταν το αίμα μου εξατμίζεται αφήνει ένα στρώμα σκουριάς
και η εστίαση του φακού μοιάζει να χάνεται όταν περνάς εσύ από μπροστά
η επιγραφή δηλώνει "ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΗ"
και την έμπηξες βαθιά στα μάτια μου την ώρα που έφευγες
ευχαριστώ που προνόησες να πάρεις και τα χαμόγελα μου μαζί

Ποιον κοροιδεύω;

ο καθένας στο μικρόκοσμο του βυθισμένος δες.
κι αν κάπου κάπου κάποιος μοιάζει να εισβάλει σ' αυτόν, 
ψέματα είναι. κάτσε και θα δεις.


δεν θα το κάνει από κακό.
όχι όχι κάθε άλλο.θα νομίζει ότι μπορεί να αντέξει τόσο βάθος.
θα παινεύεται ότι είναι δυνατός.
αλλά αγάπη μου πόσες φορές θα στο πω;
για να γίνουν τα δύο ένα δε θέλει δύναμη.
θέλει αγάπη. κι αυτό προϋποθέτει αδυναμία και ευάλωτες παρουσίες.
που είναι;βλέπει καμιά τους εδώ;


όχι όχι δε θέλω να τρομάξω κανένα.τώρα να..φεύγω κι εγώ..
είναι απόφαση. όχι επιλογή αδιεξόδου.
δεν μπορείς να τους κάνεις να δουν. να τους φωνάξεις για να ακούσουν.


θέλω να μιλάω ψιθυριστά και να διαβάζουν τα μάτια μου.
όταν ντρέπομαι να κοιτάζω το πάτωμα και να με παίρνουν αγκαλιά.
όταν κλαίω να μη σκουπίζουν τα δάκρυα μου, αλλά να τα αφήνουν να κυλάνε.
γι' αυτό γεννήθηκαν-να ξαλαφρύνουν ένα παράπονο ήθελαν μη τα διακόπτεις.
να μη με λυπούνται που πονάω, να με φιλάνε γλυκά και να μου κλείνουν το μάτι
γιατί είμαι ακόμα άνθρωπος και μακάρι να καταφέρω να παραμείνω.


γιατί όταν μου λες ότι πιστεύεις σε μας τους δυο 
κι ύστερα φεύγεις και μ' αφήνεις με τον πόνο και των δυο αγκαλιά
και μου ζητάς να βρω μια λύση..μόνη..με προδίδεις.
γιατί κι εγώ πρέπει επιτέλους να μάθω πως όταν κόσμος σου γίνεται ο μικρόκοσμος ενός ανθρώπου
αποφασισμένου να ζήσει μόνος του σ' αυτόν
μάλλον η παρουσία σου τον ενοχλεί
και ό,τι κι αν δίνεις μοιάζει σαν δώρο ένα καθρέφτη σε σπίτι τυφλών.
τίποτα δεν είδες από μένα. τίποτα δεν ένιωσες από σένα.
λυπάμαι.

never pull that trigger

Μέχρι και οι σφαίρες χτυπούν πια κατά λάθος.
Μέχρι και κράτη διαλύονται πια επειδή κάποιος,κάπου και κάποτε δεν ήξερε.
Μέχρι και αγάπες εξατμίζονται επειδή ο ένας ή και οι δύο, μια νύχτα, νόμισαν.
Το ξέρω...τα μεγαλύτερα λάθη γίνονται από άγνοια.
Αυτό όμως κανέναν δε δικαιολογεί!

clean, almost.

it's not like i'm lost.i just need a little push and that's all.

but the universe doesn't seem quite willing to approve of my actions.

and then it's me who is standing like stone

and fighting against an urge which is unrecognised yet

but still so powerfull...

nostalgia replaced my eyes and my mouth is dehydrated by the truth.

*  http://www.youtube.com/watch?v=qOpwWVhkGoY (The Who-Gettin in tune)

Η ταπεινότητα νικά την περηφάνια

Έπρεπε να σηκώσω τη μύτη μου τόσο ψηλά, ώστε να είναι αυτή η πρώτη που θα προσκρούσει

με την κεραμίδα που μου ήρθε κατακέφαλα.

Έπρεπε να πασαλειφτώ με τα σκατά και τη στάχτη, για να καταλάβω καλά ότι αυτά δεν είναι ότι ψάχνω να βρω.

Έπρεπε να χάσω όλη μου την παιδική ηλικία, για να αντιληφθώ ότι η παιδικότητα μου είναι η μοναδική πολύτιμη ιδιότητα μου.

Η ζωή μερικές φορές είναι τραγικά ειρωνική, απότομα αποφασιστική και σφαλερά εντυπωσιακή...

Τόση σιωπή εδώ-Τόση φασαρία εκεί έξω

Και ξαφνικά το δέρμα μετατράπηκε σε βράχια..σκληρά, άκαμπτα, απρόσιτα, επικίνδυνα... Για να χωρίζει 2 θάλασσες. Η μία είναι χωρίς όνομα. Πάντα τη θυμάμαι να περιμένει τη σειρά της. Σιωπηλή. Χωρίς παράπονα. Λέει μόνο όσα πρέπει. Κι από την άλλη εκείνη η θάλασσα...Η μαύρη απ'το κακό της, που απορείς μ τη φουρτούνα της. Κάνει τόσο θόρυβο στην ακτή της. Φοβάσαι μέχρι και να βουτήξεις τα πόδια σου. Συστήνεται με το όνομα “Οι άλλοι ” και πάντα μα πάντα έρχεται αργοπορημένη...

Τώρα πια δε ζω για δύο

Ωρίμανση δεν είναι μόνο να ξέρεις να εκφράζεσαι,

αλλά και να ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις.

http://www.youtube.com/watch?v=TSoDj9mD60k&feature=related

statement

in love with whatever loves.

έλα.μαζί.

Τώρα που ο κόσμος καταρρέει...πως θα επιβιώσουμε αν δεν είμαστε μαζί;

Μα απ'ότι φαίνεται μόνη εγώ έχω μείνει μ' αυτό το όνειρο.

Και είναι αργά μ' ακούς;

Είναι αργά για να το δώσω πίσω.

Σκότωσε με λίγο πιο αργά.

Δε με νοιάζει πως με βλέπεις εσύ.

Με νοιάζει πως σε βλέπω εγώ.

Και εγώ. .σε βλέπω ως το πιο αισθησιακό και ερωτικό πλάσμα που υπάρχει γύρω μου.

Γιατί έτσι πρέπει.Γιατί έτσι είναι.

Και έτσι ό,τι πιστεύω θα το καλώ.

Και ό,τι πρεσβεύω θα με ακολουθεί.

Δε φοβάμαι τη φωτιά΄την αποζητώ.

Hello Darkness, my old friend

Τα διασκορπισμένα μου εγώ μαζεύω σε ένα.

Τους φόβους διαχωρίζω από το όλο.

Τα θέλω μου ξεμπερδεύω από τα θέλω τους.

και αναγεννιέμαι από τις στάχτες...που μετέτρεψα σε ό,τι θέλω εγώ.

και το στόμα θα μιλάει σε α' ενικό.

http://www.youtube.com/watch?v=Ggk2HGK5RWE

Τέλος Εποχής:)

Κάθε ώρα, κάθε στιγμή είσαι υπεύθυνος για μία επιλογή..που μπορεί να σε πάει πίσω, να σε αφήσει εκεί που είσαι ή να σε σπρώξει μπροστά.Αλλάζω μάτια, παίρνω στα σοβαρά την αλήθεια σου και αρχίζω να μαθαίνω να ζω..απ' την αρχή.

not getting you off

Πάντα υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως εσύ και μόνο εσύ είσαι ο πιο όμορφος...

μη τον χάσεις από τα μάτια σου...

Some kind of freedom wanted~

Οι άνθρωποι είναι η Ιστορία.Αυτοί τη γράφουν.Αυτοί τη μοιράζονται.Αυτοί την αλλάζουν.

Τα κενά της δε σκεπάζονται.Παραμένουν άδειες σελίδες...

Που περιμένουν τη μαγκιά κάποιου που θα τις γεμίσει περνώντας.

ΞΥΠΝΑ

|Game Over|

Όταν αρχίσεις να ανήκεις στην πλειοψηφία των ατόμων που χαιρετάω μηχανικά και από την ολότητα του είναι μου τυπικά, τότε ναι! να αρχίσεις να φοβάσαι...γιατί τότε όλα θα έχουν τελειώσει και εσύ στο σημείο καμπής θα έχεις χάσει το παιχνίδι.Θα έχεις μπει σε καλούπι και θα ναι αργά.

Να προσέχεις στη στροφή. . .

το θύμα σου...αυτό που άφησες να κείτεται στην άκρη του δρόμου, αβοήθητο...ελπίζω μόνο να θυμάσαι που το άφησες.γιατί το ξέρεις και το ξέρω.κάποτε θα γυρίσεις να το βρεις.

Τα αντίο δε λέγονται έτσι

Όποιο σώμα κι αν πιάνεις, θα νιώθεις πως ακουμπάς το δικό μου.

Όσα στόματα κι αν φιλήσεις, η δική μου γεύση θα είναι στα χείλη σου.

Κάθε ζευγάρι μάτια που θα ψάχνεις, θα παίρνει το χρώμα των δικών μου.

Μη τρομάξεις. Είναι η Κατάρα μου. Σ' ακολουθώ. Έτσι πάει.

Στο είχα πει απ' την αρχή, όταν σου λένε σ' αγαπώ μην καμαρώνεις...