μυρίζει καμένο-μα ακόμα;

Ως πότε θα τρώω για πρωινό τη σκέψη μου
και θα σερβιρίζομαι με τον καφέ σου;
Ως πότε θα κοιμάμαι με ένα μολύβι κάτω απ' το μαξιλάρι
μήπως τάχα το βράδυ όταν κοιμάμαι, περάσει κάτι όμορφο
και έτσι άοπλη που θα με βρει,
θα με αφήσει το πρωί όταν ξυπνήσω να το έχω κιόλας ξεχάσει
(για να με τιμωρήσει)
μυρίζουν λέξεις οι στιγμές σου κι αλήθεια
γιατί ποτέ δεν είδα το άρωμα σου;
μήπως το έθαψες κι αυτό μαζί με τα χαμόγελα που μου πήρες όταν έφυγες;
και τώρα που το έργο τελείωσε και δεν πειράζει αν μάθω,
σε παρακαλώ πες μου που πηγαίνουν όσοι φεύγουν;
πες μου αλήθεια συγκεντρώνονται όλοι μαζί σ' ένα μεγάλο δωμάτιο;
συζητάνε εκεί;μήπως τα πίνουν;μήπως θέλουν να γυρίσουν πίσω;
θα τους ρωτήσεις όταν τους δεις;
γιατί στ' αλήθεια κοντεύω να στραμπουλήξω τα μάτια μου
βλέποντας και ξαναβλέποντας τα ίδια.
έχω μάθει απ'έξω όλους τους διαλόγους-κι αν ήταν και πρωτότυποι θα πήγαινε στα κομμάτια αλλά...
έχω ζυγιάσει κάθε σκηνικό, έχω επιμεληθεί της μουσικής.
και στο ορκίζομαι ακόμα ακούω τη τζάνις τζόπλιν
να εκλιπαρεί να της πάρουν ακόμα ένα κομμάτι.
ελπίζω τουλάχιστον εκείνη κάποιος να την άκουσε.