Από την Κυριακή προσπαθώ να πιαστώ από ένα οποιοδήποτε σημείο για να ιδώ. Το ξάφνισμα απο την ασυνήθιστη για μένα φύση, από καινούριες αισθήσεις, με απλώνει τυφλό. Ο ρυθμός πρέπει να ρθει αργότερα, αν έρθει η λιγοστή μου έκφραση, που προυποθέτει χρόνια εσωτερικής δουλειάς και οδύνης. Τώρα ξέρω πως έτσι είμαι. Περιμένω. Άλλοτε το συναίσθημα της αδυναμίας να εκφραστώ, σε μακριές και βαριές περιόδους της ζωής μου, με κλόνιζε και με απέλπιζε. Τώρα που ξέρω πως τίποτε δε γίνεται αν δε σημάνει η στιγμή της απόδοσης, μπορώ να αναγκάσω τον εαυτό μου να επιμείνει με άλλο τρόπο. Αλλά πόσα χρόνια χρειάστηκαν(αυτά που λέω χαμένα χρόνια) γι' αυτό το κέρδος;
Γ.Σεφέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου