Ποιον κοροιδεύω;

ο καθένας στο μικρόκοσμο του βυθισμένος δες.
κι αν κάπου κάπου κάποιος μοιάζει να εισβάλει σ' αυτόν, 
ψέματα είναι. κάτσε και θα δεις.


δεν θα το κάνει από κακό.
όχι όχι κάθε άλλο.θα νομίζει ότι μπορεί να αντέξει τόσο βάθος.
θα παινεύεται ότι είναι δυνατός.
αλλά αγάπη μου πόσες φορές θα στο πω;
για να γίνουν τα δύο ένα δε θέλει δύναμη.
θέλει αγάπη. κι αυτό προϋποθέτει αδυναμία και ευάλωτες παρουσίες.
που είναι;βλέπει καμιά τους εδώ;


όχι όχι δε θέλω να τρομάξω κανένα.τώρα να..φεύγω κι εγώ..
είναι απόφαση. όχι επιλογή αδιεξόδου.
δεν μπορείς να τους κάνεις να δουν. να τους φωνάξεις για να ακούσουν.


θέλω να μιλάω ψιθυριστά και να διαβάζουν τα μάτια μου.
όταν ντρέπομαι να κοιτάζω το πάτωμα και να με παίρνουν αγκαλιά.
όταν κλαίω να μη σκουπίζουν τα δάκρυα μου, αλλά να τα αφήνουν να κυλάνε.
γι' αυτό γεννήθηκαν-να ξαλαφρύνουν ένα παράπονο ήθελαν μη τα διακόπτεις.
να μη με λυπούνται που πονάω, να με φιλάνε γλυκά και να μου κλείνουν το μάτι
γιατί είμαι ακόμα άνθρωπος και μακάρι να καταφέρω να παραμείνω.


γιατί όταν μου λες ότι πιστεύεις σε μας τους δυο 
κι ύστερα φεύγεις και μ' αφήνεις με τον πόνο και των δυο αγκαλιά
και μου ζητάς να βρω μια λύση..μόνη..με προδίδεις.
γιατί κι εγώ πρέπει επιτέλους να μάθω πως όταν κόσμος σου γίνεται ο μικρόκοσμος ενός ανθρώπου
αποφασισμένου να ζήσει μόνος του σ' αυτόν
μάλλον η παρουσία σου τον ενοχλεί
και ό,τι κι αν δίνεις μοιάζει σαν δώρο ένα καθρέφτη σε σπίτι τυφλών.
τίποτα δεν είδες από μένα. τίποτα δεν ένιωσες από σένα.
λυπάμαι.